قبل از دوران کرونا، هیچ تجربه موفقیت‌آمیزی از دوست پیدا کردن توی فضای مجازی نداشتم. شاید اون موقع سخت‌تر بود؛ شایدم من راهش رو بلد نبودم. به هر حال این شد که دایره دوستام محدود بود به اونایی که باهاشون در یک فضای حقیقی اشتراک داشتم؛ مثلا مدرسه و کلاس زبان (اگه اشتباه نکنم فقط همین دوتا بود).
اما در دوره کرونا و قرنطینه دوتا اتفاق افتاد: اول اینکه ارتباط من با فضاهای حقیقی به طور کامل قطع شد. تا چندین ماه اصلا از خونه بیرون نرفتم. البته نه که دلم می‌خواست و نمی‌رفتم؛ کلا اهل بیرون رفتن تنفننی نبودم. با دوستام هم تلفنی صحبت می‌کردم (معمولا هر بار بیشتر از یک ساعت طول می‌کشید. هفته‌ای یکی دو بار). به هر حال کنکور هم داشتم و توی خونه هم می‌تونستم درس بخونم. در مجموع از وضع راضی بودم. بعد از کنکور هم یه چند باری با دوستام بیرون رفتم. از اینجا، ارتباط من با بعضی دوستام کمتر شد.
اتفاق دوم تقریبا مال یک هفته بعد از اعلام نتایج کنکوره. اگه نخوام سرتون رو درد بیارم، باید بگم که اینجا بود که حس کردم باید دوست‌های جدید پیدا کنم. بنابراین رفتم پی‌وی یکی از همشهری‌هام، که رتبه کنکورش نزدیک من بود، و باهاش حرف زدم. اوایل به نظر می‌رسید هیچ اشتراکی با هم نداریم؛ توی دوتا دنیای متفاوت سیر می‌کردیم. ولی هرچی می‌گذشت، بهتر همدیگه رو می‌فهمیدیم. حالا هم که دارم اینا رو می‌نویسم، این آدم صمیمی‌ترین دوست منه. اخیرا یه چندباری با هم بیرون رفتیم؛ ولی بخش عمده دوستی ما توی فضای مجازی شکل گرفت. چیزی که فکر می‌کردم غیر ممکنه، در واقع ممکن شده بود!
نتیجه اخلاقی داستان؟ خب نمیدونم. فقط خواستم اینا رو از ذهنم بریزم بیرون. اما اگه بخوایم یه پندی از توی این دربیاریم، اینه که از توی فضای مجازی هم میشه دوستای خوب پیدا کرد. شاید شما از قبل هم اینو می‌دونستین، که در این صورت از اینکه وققتون بی‌خود و بی‌جهت گرفته شد عذرخواهی میکنم :))) در غیر این صورت هم، حتما یه تلاشی در جهت پیدا کردن دوست توی فضای مجازی بکنین (البته اگه ظرفیت دوستیتون پر نشده ؛))